Biała Róża, znana także jako Ruch Białej Róży (niem. Weiße Rose), to nazwa antynazistowskiego ruchu oporu działającego w Niemczech podczas II wojny światowej. Grupa ta skupiała głównie studentów Uniwersytetu Ludwika i Maksymiliana w Monachium. Jej głównym celem było przeciwdziałanie nazistowskim działaniom i szerzenie idei pokojowych, demokratycznych wartości.
Historia Białej Róży to wyraz odwagi i niezłomności młodych ludzi, którzy sprzeciwiali się reżimowi Adolfa Hitlera, jego polityce eksterminacyjnej i łamaniu praw człowieka. W okresie od czerwca 1942 do lutego 1943 roku członkowie Ruchu Białej Róży rozpowszechniali ulotki przeciwko nazizmowi i apelowali do niemieckiego społeczeństwa o opór przeciwko wojnie i represjom.
Grupa składała się przede wszystkim z pięciu głównych postaci: braci Hansa i Sophie Scholl, Alexandra Schmorella, Williego Grafa i Kurta Hubera. Ich działalność była tajna, a ulotki rozprowadzane były głównie w uniwersyteckich środowiskach i innych miejscach publicznych. Jednakże, w lutym 1943 roku, Hans i Sophie Scholl zostali zauważeni podczas rozrzucania ulotek w budynku uniwersyteckim, co doprowadziło do ich aresztowania.
W krótkim czasie, członkowie Białej Róży stanęli przed sądem Ludowego Sądu Narodowego, który był organem sądowniczym III Rzeszy. Hans i Sophie Scholl, wraz z Christophem Probstem, zostali skazani na karę śmierci i straceni przez zgilotynowanie 22 lutego 1943 roku. Inni członkowie grupy również ponieśli surowe kary więzienia.
Biała Róża stała się symbolem odwagi i oporu przeciwko totalitarnemu reżimowi, a jej członkowie są uważani za bohaterów walki o prawa człowieka, demokrację i pokój. Ich dziedzictwo przypomina o konieczności obrony wartości humanistycznych nawet w obliczu najtrudniejszych okoliczności. Dzisiaj Biała Róża jest uznawana za jedno z najważniejszych niemieckich ruchów oporu podczas II wojny światowej.